5 de octubre de 2007

24 Horas sin Carlos Llamas

Han sido extrañas las últimas 24 horas. Cuando ayer a las 8 de la mañana oímos que a Francino se le quebraba la voz entendimos que se había muerto Carlos Llamas.
No se lo oímos decir, pero aquel discurso roto, aquella respiración profunda sólo podían significar eso. Sabíamos que estaba muy enfermo, que la recaída había sido muy dura, que seguramente sólo era cuestión de tiempo. No le llamaré Charly porque apenas lo vi una vez. Lo escuché algunas más porque hacerlo me reconciliaba con la profesión. Después llegaron las reacciones, las declaraciones, las palabras, las grabaciones de sus últimas palabras en Hora 25. Y una extraña mezcla de tristeza, melancolía y resignación nos acompañó el resto del día, mientras por la SER escuchábamos a nuestros compañeros al borde del llanto. Esta mañana he leído, como siempre, los periódicos. He visto referencias a su desaparición en La Opinión, en El Ideal Gallego, en El País, en El Mundo, en El Correo Gallego... Hasta pude escuchar por internet a Federico Jiménez Losantos. "A los rivales los prefiero vivos; lamentamos la pérdida", dijo. Pero, salvo imperdonable error mío, no he visto ni una sola línea en La Voz de Galicia. Sí he podido leer que el programa 'La Verbena', de Radio Voz, viaja esta noche a la Fiesta del Marisco de O Grove, que la Fundación Amigos de Galicia concede el premio Grelo de Ouro a La Voz en su 125 aniversario o que la sección de deportes de La Voz recibe el premio Galicia de Xornalismo Deportivo. En días así, o se está a la altura o no se está. No hay más.

4 comentarios:

  1. Anónimo1:43 p. m.

    Una prueba más para la eterna desesperanza.
    Da igual que lo hagas bien o mal, la vida siempre tiene la última palabra.
    Cosas así te hacen pensar que nada tiene sentido.
    Lo siento.

    ResponderEliminar
  2. Anónimo10:52 a. m.

    Pois eu non notei nada diso que dis da Voz de Galicia. Fai tempo que deixei de ler ese diario. Cousas miñas.

    ResponderEliminar
  3. Ya sabes que mis tendencias políticas son más bien contrarias a las que defiende la SER pero la noticia me ha dejado tocado. Si no recuerdo mal, Carlitos Llamas era esa voz profunda que sonaba en mi radio cuando la conectaba a eso de las 23:50 para escuchar El Larguero. No sabía ni que estaba enfermo. Descanse en paz.

    ResponderEliminar
  4. Anónimo10:39 a. m.

    Eu participei un par de vecesno seu programa, e nas celebracións posteriores. Foi desas veces nas que o coñecemento "presencial" do que ata entón era unha voz sorprende agradablemente, que esa calidez non era unha pose. Nunha das celebracións, levabamos falando unha chea de tempo cando apareceu un señor importante e se meteu no medio chamándolle "Charly". Nun momento en que se ergueu o importante para atender unha chamada, Llamas preguntoume polo baixo: ¿quen é este tipo?

    ResponderEliminar

Compartir