10 de mayo de 2006

¡Oh capitán! ¡Mi capitán!

Durante estos meses, he hablado de algún que otro libro, de varias canciones, de series de televisión. Pero falta la película.
Como en ocasiones anteriores, no se trata de una obra maestra del cine, ni falta que me hace. No pasará a la Historia, pero sí está ya grabada en mi historia. Si El Túnel me apasionó, si El sitio de mi recreo me conectó con aquel tipo delgaducho y taciturno que años antes había encogido el alma de los que quisieron esuchar, no solo oir, La chica ayer; si unos adolescentes argentinos me dejaron atontado durante varias semanas; si Silvio Rodríguez me cautivó; la película que me marcó no es otra que El Club de los Poetas Muertos. Es probable que si ahora mismo la viese por primera vez pasaría ante mi como una más, pero con aquellos 16 años esta historia fue una especie de puñetazo en la cara. Juventud, rebeldía, literatura, el despertar, el carpe diem, la pérdida de la niñez, la ilusión, la esperanza, el aprendizaje por encima de la enseñanza. Todos los ingredientes necesarios para que aquella alma inquieta e inocente se estremeciese al grito de ¡Oh capitán, mi capitán!
P.S. Aviso a navegantes y cinéfilos varios: me la suda completamente que considereis esta película como una obra menor. Cuando esteis encerrados en casa viendo Hiroshima Mon Amour, cogeré mi VHS de El Club de los Poetas Muertos y de nuevo me emocionaré, sí me emocionaré, con unos chavales que se suben encima de una mesa para despedir a su profesor. Porque mis emociones, amigos míos, son mis emociones, mis putas emociones.

20 comentarios:

  1. Anónimo8:22 p. m.

    te "leo" un poco indignado...no??cálmate,neno...

    ResponderEliminar
  2. Anónimo10:27 p. m.

    Qué cojones! Tienes toda la puta razón, ostias! A mí también me emocionó la jodida película.

    ResponderEliminar
  3. Anónimo10:28 p. m.

    Qué cojones! Tienes toda la puta razón, ostias! A mí también me emocionó la jodida película.

    ResponderEliminar
  4. Anónimo7:42 a. m.

    Después de ver la peli y durante días estuve subiendome a todas las mesas que veía por ahí. Creo que también es la peli que más me marcó en la adolescencia ¡BENDITA TORTURA LA DE ESOS DÍAS! De todos modos, no encontré por mi instituto ni un sólo profesor que me inspirara ni la mitad. Sólo hubo uno de literatura, siempre sospeché que era gay. Me encantaba cómo acariciaba las páginas de los libros con una mano mientras con la otra lo sujetaba abierto como si acariciara el culo de un bebé.

    ResponderEliminar
  5. Anónimo10:26 a. m.

    Sí, todos nos emocionamos en su momento. Pero EN SU MOMENTO. Veo que tu línea happines es peor de lo que pensaba

    ResponderEliminar
  6. Ni caso. A mí me gustó, a pesar de haber tenido que verla en el Salón Teatro de Santiago, columna incluida.

    ResponderEliminar
  7. Anónimo11:39 a. m.

    Non podo resistirme a dicir isto: Joder, joder, non tes nin puta idea de crítica cinematográfica!!
    Pero aparte diso, cada quen é libre de emocionarse con libros, películas, cancións, etc de calidade máis que discutíbel. Todo depende do momento, o lugar e as circunstancias de cada un.
    Eu ésta xa a vin con dous ou tres anos máis e emocionoume menos que ao resto, polo que vexo, pero está claro que a súa fórmula funciona.

    ResponderEliminar
  8. Neno relajate, la peli estuvo bien pero tampoco es para que te alteres asi, que no era para tanto, una pastillita, si!!!

    ResponderEliminar
  9. Pues yo recuerdo que la compré de segunda mano en El baúl de los recuerdos (por recomendación de la petarda de mi ex) y no fui capaz de acabar de verla. Me parecía absurdo que se reunieran en cuevas para leer libros. No sé, no digo que sea mala (Robin Williams es un pedazo de actor todoterreno) pero a mí sinceramente no me gustó.

    ¿Sabes cual es mi película favorita? Mejor...imposible ¿que opinas de ella?

    ResponderEliminar
  10. Sempre estamos coa mesma historia. Hai uns meses abría eu un tema sobre o último disco de Richard Ashcroft e un fulano púxome unha ligazón onde o poñían case a parir. Entre outras cousas eu lle contestei:

    "En primeiro lugar, decirche que a min o que digan os críticos (eu non o son) traeme sen cuidado. Podes poñerme todas as ligazóns de críticas negativas que queras. Por cada unha delas eu póñoche unha positiva. Pero é que dánme igual, unhas e outras. Os críticos non son mais que frustrados que só sirven para iso, para facer críticas. Pero quen os critica a eles?"

    E Larvós facía un comentario moi interesante:

    "Teño unha amiga que, cando lle citan a un crítico, sempre resposta: “os críticos son como os eunucos que poñían os maraghás –ou como se escriba- a vixiar os seus harens. De tanto velo, saben o que hai que facer e cando está ben feito, pero eles nunca poderían superalo. Así que non lles queda máis que criticar”. Boa resposta. Eu tampouco presto atención aos críticos. Teñen o malísimo costume de crer que o súas preferencias e o bo gusto son o mesmo, cando so son as súas preferencias."

    O que quero dicir é que sempre ten que haber algún listiño que, por ver unha peli iraní ou escoitar un disco dalgún Burkinafasiano, xa se cre có dereito de dicirlle ao resto do mundo qué é bó e qué malo, en definitiva o que ten que ver. Cada quen ve e considera bó o que lle peta. Xa poden vir Fellini, Bergman ou Welles a dicirlle a Marcos que "El Club..." é unha merda que non lle vai deixar de gustar. A cuestión é que ningún deses tres lle diría a ninguén cousa tal PORQUE NON ERAN CRÍTICOS. Basta xa de tanta pedantería e de tanta "que guay son porque só vexo a Kusturika"

    | Por certo, Sonsonia, cando falas de calidade, que te refires a Brad Pitt en Ocean's Eleven? Porque lembro perfectamente ese comentario.

    | Por certo 2: A min gústame moito "El Club..."

    | Por certo 3, e xa remato, que vaia rollo levo: éste era o tema enteiro ao que me refería ao principio: máis combativo ca nunca

    ResponderEliminar
  11. iba a abstenerme de sumarme a los comentarios... pero ayer lei esta entrada y hoy en el trabajo mientras vagueabamos, como una de esas curiosas casualidades de la vida, nuestro diseñador grafico se subio de un salto a una mesa vacia y yo no pude dejar de sonreir... mientras recordaba como me senti cuando lei por primera vez el club de los poetas muertos...
    el solo se subio para sacar fotos de unos diseños que estaban en el suelo... cuando estaba alli subido lo llamaron por telefono, yo cogi su linea para que el siguiera con las fotos y como era urgente le dije: 'oi captain, come down here and take this call!' cuando colgo el telefono me pregunto porque lo habia llamado capitan y yo le dije si recordaba aquella pelicula en la que... no tuve que decir mas... el solito se emociono comentando como habia disfrutado del 'El Club...' y luego volvio a subirse a la mesa...
    tendrias que haberlo visto, ya no estaba centrado en las fotos... se ocupaba en sentirse libre alli arriba...
    porque nada se mide por criticas, solo se siente...

    ResponderEliminar
  12. Una aclaración antes de nada. Los comentarios suprimidos han sido suprimidos por sus propios autores. Yo no los he tocado. Por otra parte, gracias por vuestras opiniones, tanto las críticas como las favorables. Ya veo que hay que pinchar un poquito para que os animeis a opinar. Por cierto, Mejor imposible también me gustó.

    ResponderEliminar
  13. Os dosu últimos comentarios suprimidos eran meus. Os borrei porque os puxen mal e non saían as ligazóns.

    ResponderEliminar
  14. Bueno, paso ya de borrar este último a pesar da errata.

    ResponderEliminar
  15. Por dios!! ¿Qué es eso de Brad Pitt y Ocean's Eleven? Por cierto, yo borré otro de los comentarios, porque se me fue la pinza. bicos

    ResponderEliminar
  16. Anónimo1:14 p. m.

    O de non ter nin puta idea de crítica é unha broma privada que só algúns de vós entendedes, Marcos entre eles, obviamente.
    Sobre a calidade máis que discutíbel de algunhas películas e interpretacións, sí, pode incluírse a Brad Pitt en Ocean's Eleven, e mil exemplos máis. Agora ocúrreseme unha que sei que é mala pero vin mil veces: Serendipity, pero xa digo que a min gústame, pásoo ben cando a vexo.
    Sexamos serios, pero se ata en moitas das películas que se supón que son "obras mestras" non se poñen dacordo os expertos.
    E isto admitindo que eu vexo moitas desas pelis, pero non por ser snob (que podo chegar a selo, seino), senón porque sei por experiencia que a maioría delas vaime gustar, non todas, nin todas no mesmo grao e moitas mesmo me horrorizan, pero, en xeral soen ser unha aposta máis segura.

    ResponderEliminar
  17. Sí,o da broma xa o sei.
    O outro cho preguntaba porque ti falabas dela como exemplo de calidade a secas, non discutíbel.

    ResponderEliminar
  18. Marcos, ao final estás conseguindo o que pretendías :-D capullo.

    ResponderEliminar
  19. Sobre las críticas, me quedo con lo que dice Ernest Gombrich en la introducción a su La Historia del Arte, que os recomiendo.
    "En verdad, no creo que haya ningún motivo ilícito entre los que puedan hacer que guste una escultura o un cuadro. A alguien le puede complacer un paisaje porque lo asocia a la imagen de su casa, o un retrato porque le recuerda a un amigo. No hay perjuicio en ello. Todos nosotros, cuando vemos un cuadro, nos ponemos a recordar mil cosas que influyen sobre nuestros gustos y aversiones. En tanto que esos recuerdos nos ayuden a gozar de lo que vemos, no tenemos por qué preocuparnos. Únicamente cuando un molesto recuerdo nos obsesiona, cuando instintivamente nos apartamos de una espléndida representación de un paisaje alpino porque aborrecemos el deporte de escalar, es cuando debemos sondearnos para hallar el motivo de nuestra repugnancia, que nos priva de un placer que, de otro modo, habríamos experimentado. Hay causas equivocadas de que no nos guste una obra de arte".
    Conclusión: el arte es arte, pero no somos bichos raros si, objetivamente, no nos gusta.
    Conclusión de la conclusión: que les den a los críticos. Menos al que presenta el program de cine de La 2. Ese es un crack!!!!

    ResponderEliminar
  20. Anónimo2:22 p. m.

    Mrs. Doyle hace tiempo que prácticamente dejó de ver cine actual porque no suele gustarle (desde Amelie)... Es amante de los clásicos.
    Puede que esa película no sea excelente, pero a veces hay cosas que puede que no sean brillantes y sin embargo son muy especiales para nosotros. Y otras veces hay cosas criticadas por casi todo el mundo, que a nadie le pasan desapercibidas y generan gran polémica (El código da vinci, es un buen ejemplo).

    A mí esa película me ayudó a descubrir a Whitman y posiblemente ése fue uno de los muchos que me empujaron a estudiar esa determinada carrera.
    Y siempre estaré agradecida a esa película...

    Para mí es muy difícil elegir una película, pero ahora recuerdo una cuya historia me gustó mucho. Es Tierras de Penumbra (Shadowlands) y trata sobre la vida del escritor y profesor C.S. Lewis. se nota que a Mrs. Doyle le gusta la literatura...

    ResponderEliminar

Compartir